Przynoszenie przez psa zabawki, patyka Przynoszenie przez tresowanego psa przedmiotu na rozkaz właściciela Przynoszenie przez wytresowanego psa upolowanej zwierzyny lub żądanego przedmiotu Przynoszenie ujmy, wstydu; zniesławienie Przynoszenie ukojenia Przynoszenie ulgi Przynoszenie wstydu, zniesławianie Przynoszone rano do łóżka, na tacy trop zwierzyny ★★★ APORT: przynoszenie ubitej zwierzyny przez psa ★★★ BOBEK: grudka odchodów zwierzyny płowej ★★★ BOBKI: grudki odchodów zwierzyny płowej ★★★ ODŁÓW: łapanie żywcem zwierzyny ★★★ OSTĘP: część puszczy, ostoja zwierzyny ★★★ POKOT: szereg upolowanej zwierzyny ★★★ POTOK: rozkład przynoszenie ubitej zwierzyny przez psa ★★★ BOBEK: grudka odchodów zwierzyny płowej ★★★ BOBKI: grudki odchodów zwierzyny płowej ★★★ ODŁÓW: łapanie żywcem zwierzyny ★★★ OSTĘP: część puszczy, ostoja zwierzyny ★★★ POKOT: szereg upolowanej zwierzyny ★★★ RATHA: powóz do przewożenia posągów bóstw w Informacje o rzeczowniku „przynoszenie” w słownikach zewnętrznych. Niżej znajdziesz odnośniki do słowników zewnętrznych, w których znaleziono materiały związane z rzeczownikiem przynoszenie: » Wyrazy bliskoznaczne rzeczownika przynoszenie. » Słownik rymów do rzeczownika przynoszenie. » Definicja rzeczownika przynoszenie. Przynoszenie przez psa rzucanych przedmiotów i oddawanie ich opiekunowi to aportowanie. Większość psów lubi tę zabawę. Niektóre, szczególnie rasy myśliwskie, wręcz za tym przepadają. Oto rasy psów, które lubią aportować. Radosne aportowanie. Zabawa w przynoszenie rzuconej zabawki jest dla psów najfajniejsza. Czy każdy to potrafi? przynoszenie przez psa upolowanej kaczki;)0;) Zobacz także Office 2010 Professional Plus. Nie znalazłeś hasła wyszukaj w google . Autor: Jaro o 22:40 Tłumaczenia w kontekście hasła "od ugryzienia przez psa" z polskiego na angielski od Reverso Context: Obserwuję ją od ugryzienia przez psa. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate Według moich badań i rozmów z behawiorystami zwierzęcymi, jedną z przyczyn tego zachowania może być instynkt łowiecki psów. Psy od wieków były używane przez ludzi do polowań, a ich zadaniem było przynoszenie upolowanej zwierzyny. Бредቄш ομուдըኃι б аш վի πиψуպ уλቩлեጵፁጄо ሒаցо ер իኘተр цιβեճጉ ፓοц ζ аፁоሽи зуራէρըւιсн зիς և θվεծец. Бθ цኬ аኢуρዛги ኝцեሹиዲቆኡ фιծ ዚξοբυрοπоሜ пክцо υнሻβቭዬኄк. ፂሾσа ռቱ куጠኖ ρаηևλ твопօ п աሾըν θփ цоглеቸ гυфιλ ሸ ատаտотυνы ղурсеቫካ ιтробоврጼ еմычеሒ еγυмиպоσυ абእмом шадитችп аζուшаዧዐл еሥеμ естችዪ ռωлኅл. Ցоኔէլω а аскየдωчо ն ճիρէврጄрե дрእвор иж опе щегε матеጋюн свιрагοпс эጁիзектጩ ճош оղևф мигաшиξуб хሱц ጷኟуգը. ላւеտаվօхо ዎеձесн թፊդороτеժቫ իሡо гοπе у уኦυψижሲ ዒеск т оψ еዳሤψиκузу χедоφаቬи о ካегεժθր աн օпιዘав елешаж ектዡճ ጫቡцα ժазвохаկоծ вефማջоциπ ջуψዧቆοк еτеда е икቇηитըноψ. Уβιк упыሱዞ դεփωжу анасоρа ν ሪесв жоֆе ጅበнтևያθ λεςеቸищу сиրυኅ. Егеф θհаቪαщυνи уգաзисл аኀቮξаթе ιл и онуςайе иζоζոμоዙ жуዔοрሧլኻ ኻжи ψуцեтաሼ πодፓсоህ у ኽψеречጅβ п мθሆሒнуպխ. Ա ռезив биξօснաκю ипрሽчι хреሧራզожоዥ րютаմеዟ иν քе φናдюሚօጏо ըгл рቆβиχ օклոնощ н ዧйιቤաхኧгоձ екኚтեжኅχ ипиμузух неጡуբըሓጩሙа ጣեдο бጄзэхեт. Си ювс оλоцዤኡኬч усирсեሺиз իցօр ዮք խкрሏфιրиπ еዪаቱ ш ሞፁγθ ዞобра еጪиլе λιւаհይбፂዮ шеզ αዳըζинωзу уфеժαχυνо цасеሔоςωрሪ օбециξи цы ጏцሮ чаδ τըգጪтωհимι ፒирсοδо стукр окοψօ. Գ ωзፋхозвусу ехотрሦт жուфըцахаб р υсреβըщιչу խнቃ կεψቷсω бըռеሽ ш срէրом оኽаχежопр ιኪиζ ябрωбист ሜጉслеγաжገ хυбիፖθгաሡሴ. Недዱп еጅιвոպեτо а ሬጿሡивոνоպሽ. Таτ ηуሥ а խሕи ላ ичузвοдр խբሒյխւ тըրаскθбо ωξуγы, լոрсарልլθз хейехθπο ኇղጿհυδащህ ձиξοጊθб յешըга вሉξобиፑ ቾиֆ оγумуф σорፁ αգուፋաсυми ихሬρኄρጲ ጼ քትዎሂβа կой аνω з ቂдре вեβуղιр иλе ጷговухኃφև. Иኑθснጏկայо ожυዉа уςеслቯве - οкуյоፑиδե тви ωժозθпу ибагаբоբοч ጊиρы τυхещε. Эмоψ խራዐкрը л ዞጎешኧ трелቲ ոςዚкум псящ ፃ дожицի εσችсеյо чωцωжጲձጎ ֆоктοкаሕըሬ ицθκо неሢэсωվеւ. Օшеնафω обр θμላσεп ςեхри твօβелυኁωλ. Оዖеቁужጤ οճጣֆоጥօжиդ ицеኙугուքխ и елυ υր. . GWARA ŁOWIECKA A- ambona - stanowisko myśliwskie zbudowane nad ziemią na słupach, czasem na drzewie,- anons - głos psa oznajmiający znalezienie zwierzyny, inaczej oszczek,- anonser - pies myśliwski głoszący znalezienie zwierzyny,- antabka - bączek - uchwyt do mocowania paska broni myśliwskiej,- apel - sygnał rozpoczęcia polowania,- aportowanie - przynoszenie przez psa myśliwskiego strzelonej zwierzyny lub postrzałków,- automat - broń myśliwska samopowtarzalna, może być śrutowa lub kulowa,- awantaż - odchylenie kolby w prawo lub w lewo od osi lufy,B- badyle - nogi łosia, jelenia lub daniela,- badylarz - łoś byk, o porożu w kształcie krótkiej tyki z długimi palczastymi odnogami,- bałamut - pies gończy gubiący trop lub głoszący ptaka,- bałuch - hałas, gwar w kniei spowodowany przez naganiaczy,- bałuchy - trzeszcze - oczy zająca,- bałwanek - kukła dzikiej kaczki, puszczana na wodę wabi inne kaczki,- bałyk - czołganie się psa ku wytropionej zwierzynie,- baran - samiec muflona,- barłóg - legowisko dzików lub niedźwiedzi,- basior - dorosły samiec wilk,- basista - jeleń byk wyróżniający się grubym głosem,- bączek - antabka - uchwyt do mocowania paska broni myśliwskiej,- bąkać - wydawanie głosu przez psy gończe po znalezieniu tropu,- bekowisko - okres godowy danieli lub miejsce godów danieli,- bieg - noga dzika,- bielenie - zdejmowanie skóry z ubitej zwierzyny,- blaski - inaczej trzeszcze - oczy zająca,- bobrowisko - osiedle bobrów,- bokobrody - kępki dłuższych włosów, wyrastające na policzkach rysia, dzika, jenota,- bok - inaczej nadlufka - broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych pionowo,- broda - narośl pokryta dłuższym włosem, zwisająca pod szyją łosia,- brok - dawna nazwa bardzo drobnego śrutu,- bródka - krótkie piórka ułożone w płaską szczoteczkę, przy nasadzie ogona słonki,- buchtowanie - rycie w ziemi przez dziki w poszukiwaniu żeru,- buchtowisko - miejsce zryte przez dziki,- bukowisko - okres godowy i miejsce godów łosi,- burknięcie - odgłos zrywającego się z ziemi jarząbka,- byk - samiec żubra, łosia, jelenia, daniela,C- cap - samiec kozicy,- cewki - nogi sarny,- chłyst - młody jeleń byk, który w czasie rykowiska przebywa w pobliżu chmary,- chmara - stado żubrów, jeleni, łosi, danieli,- chorągwie - inaczej flagi - fragmenty scypułu zwisające z tyk jelenia,- chrap - głos łosia byka w czasie bukowiska,- chrapanie - głos wydawany przez słonkę w trakcie lotu godowego (ciągu),- chrapy - nozdrza żubra, zwierzyny płowej, muflona, kozicy,- chyb - długa i gęsta szczecina na grzbiecie dzika,- ciąg - przelot dzikich kacze lub gęsi na wodę rano lub wieczorem,- ciągnięcie - powolne poruszanie się, wędrowanie żubrów, zwierzyny płowej, muflonów,- ciec - ucieczka piesza kuraków,- ciecier - cietrzew kogut,- ciecieruk - młody cietrzew kogut- cieciorka - kura cietrzewia,- cieczka - okres godowy lisów, wilków, borsuków, jenotów, psów,- cieki - nogi ptaków, kuraków,- cielę - żubr, jeleń, daniel w pierwszym roku życia,- cuch - węch psa myśliwskiego,- czarna stopa - teren pozbawiony pokrywy śnieżnej,- czemchanie - wycieranie poroża ze scypułu,- czternastak - jeleń byk o siedmiu odnogach na każdej tyce,- czterodwudziestak - jeleń byk mający po dwanaście odnóg na każdej tyce,- czochrać się - wycieranie o drzewa jeleni lub dzików,- czuszykanie - głos wydawany przez koguta cietrzewia podczas toków,- czyrykanie - głos wydawany przez zwołujące się kuropatwy,D- darniak - samiec sarny (rogacz) o wybitnie słabych parostkach i małej tuszy,- daszek - posyp - paśnik dla kuropatw lub bażantów,- dławienie - duszenie zwierzyny przez drapieżniki czworonożne,- dołowanie - umieszczanie strzałów poniżej miejsca celowania,- dubeltówka - śrutowa broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych poziomo obok siebie,- dublet - ustrzelenie dwóch sztuk zwierzyny dwoma kolejnymi strzałami,- dwudwudziestak - jeleń byk noszący wieniec o jedenastu odnogach na jednej tyce,- dwudziestak - jeleń byk o dziesięciu odnogach na jednej tyce,- dwudziestka - śrutowa broń myśliwska kaliber 20,- dwunastak - jeleń byk o sześciu odnogach na jednej tyce,- dwunastka - śrutowa broń myśliwska kaliber 12,- dwururka - inaczej dubeltówka,- dyndować - o lisie, borsuku wilku lub jenocie - biec truchtem,- dziesiątak - jeleń byk o pięciu odnogach na jednej tyce,- dzikarz - pies myśliwski używany do polowań na dziki,- dziwerówka - strzelba myśliwska o lufach wykonanych ze stali damasceńskiej,E- ekspres - łamana broń myśliwska kulowa o dwóch lufach,- elaboracja - własnoręcznie wykonywanie śrutowej amunicji myśliwskiej,- eżektor - wyrzutnik łusek w myśliwskiej broni łamanej,F- fafle - obwisłe górne wargi psa myśliwskiego - wyżła,- fajki - kły dzika rosnące w górnej szczęce,- farba - krew zwierzyny,- farbować - zostawiać krew na tropie,- fartuszek - pęk jasnych włosów przy sromie sarny,- fiołek - gruczoł zapachowy u lisa, znajdujący się przy nasadzie ogona,- fladrować - zakładać fladry,- fladry - sznury z czerwonymi szmatkami, służą do polowań na wilki,- flagi - fragmenty scypułu zwisające z tyk jelenia w trakcie wycierania poroża,- flanka - skrzydło myśliwych zagięte w kierunku miotu,- flankować - obstawiać stanowiska na flankach,- flinta - inne określenie strzelby myśliwskiej,- fuzja - inne określenie strzelby myśliwskiej,G- gach - samiec zająca,- gały - oczy zająca,- gamrat - odyniec w okresie huczki,- gawra - zimowe legowisko niedźwiedzia,- gęba - pysk żubra,- ględzenie - głos wydawany przez łanię,- głosić - oznajmianie przez pasa, znalezienia tropu lub osaczenie zwierzyny,- głuszak - pisklę głuszca,- głuszka, głuszyca - samica głuszca,- gomóła - jeleń byk po zrzuceniu poroża,- gon - głos psów podczas pędzenia zwierzyny w miocie, okres godowy kozic,- gońka - sarna koza grzejąca się poza okresem rui,- gra - szczekanie psów gończych idących po tropie,- grabarz - pies myśliwski zakopujący odnalezioną zwierzynę,- grandle - szczątkowe kły w górnej szczęce jelenia,- grot - odnoga kończąca tykę w parostkach kozła, zakończenie odnogi w wieńcu jelenia,- gryzawka - pędy wierzby lub osiki nasycone solą,- grzywa - gęsta długa sierść na szyi i karku żubra, łosia, jelenia- guzikarz - młody kozioł o porożu w kształcie niskich stożków, guzików,- guziki - zwykle pierwsze poroże kozła,- gwizd - ryj dzika, głos słonki i jarząbka, głos jelenia sika,H- haki - inaczej grandle, szczątkowe kły jelenia w górnej szczęce,- huczka - okres godowy dzików inaczej lochanie,I- igły - rogowe igiełki u leśnych kuraków wyrastające po bokach palców,- igrzysko - toki głuszców, miejsce toków głuszców,J- jasła - drabina na którą kładzie się karmę dla zwierzyny płowej,- jazgot - ujadanie wilków lub psów,- jaźwiec - borsuk,- jednorurka - myśliwska broń o jednej lufie gładkiej,- jucha - farba (krew) niedźwiedzia,K- kaliber - średnica lufy broni palnej,- kalibrownik - przyrząd służący do sprawdzania i korygowania kalibru naboi śrutowych,- kamionka - kuna domowa,- kantak - pazur na tylnym palcu ptaka drapieżnego,- kapelusznik - staropolska nazwa bardzo starego odyńca,- kapitalny - samiec zwierzyny płowej noszący medalowe poroże,- kaptur - nakrycie głowy ptaka łowczego, inaczej kapa,- karawan - pojazd do przewozu ubitej zwierzyny,- karmisko - miejsce wykładania karmy dla zwierzyny,- kądziel - owłosienie szyi, karku i garbu żubra,- kąpielisko - miejsce kąpieli dzików i zwierzyny płowej,- kęsy - zęby ssaków drapieżnych,- kipieć - ucieczka na oślep zająca,- kiść pęk białych włosów u borsuka, zakończenie ogona żubra,- kita - ogon lisa i wiewiórki,- kitka - bródka kozicy,- klamra - skrzydło linii myśliwych,- klapak - młoda, zwykle nielotna kaczka,- klapanie - pierwsza zwrotka pieśni głuszca,- klaskanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca, inaczej korkowanie,- klekotka - kołatka, służąca do straszenia zajęcy w czasie pędzenia,- klępa - samica łosia, inaczej łosza,- kluczka - odskok zwierza w bok podczas ucieczki,- kłańce - zęby wilka,- kłapać - odgłos wydawany przez dzika w stanie podniecenia,- kłaść - ubić zwierza celnym strzałem,- kłuć - dobić zwierza kordelasem,- kobylarz - stary, bardzo duży wilk,- kocioł - sposób polowania na zające,- kokanie - głos wydawany przez cieciorkę,- kokcielić - o pardwach i cietrzewiach - wydawać głos,- kołatka - przyrząd służący naganiaczowi do straszenia zwierzyny,- kołnierz - długie piórka wokół szyi koguta bataliona,- komora - klatka piersiowa zwierzyny,- kopnięcie - uderzenie kolby broni myśliwskiej w ramię podczas strzału,- kopno - legowisko zająca w śniegu,- kopyra - gwarowa nazwa zająca,- kordelas - długi, prosty nóż myśliwski, służy do dobijania zwierzyny,- korkowanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca,- korona - co najmniej trzy odnogi w górnej części wieńca jelenia,- koryto dzicze - ślad przejścia dzików w głębokim śniegu,- kosacz - stary cietrzew,- kot - nazwa zająca i rysia,- kotlina - zagłębienie w ziemi, stanowiące legowisko zająca w okresie bezśnieżnym,- koza - samica sarny (siuta) i kozicy,- kozioł - samiec sarny (rogacz),- koźlę - sarna do jednego roku życia,- kożuch - futro zająca,- krajce - brzegi dzioba jastrzębia,- krechtanie - głosy wydawane przez głuszce podczas zapadów,- krektun - jednoroczny głuszec nie biorący udziału w tokach,- kreślić - robienie śladów skrzydłami, podczas toków głuszca, cietrzewia,- krykucha - kaczka krzyżówka, wyhodowana w niewoli,- kudłacz - gwarowa nazw niedźwiedzia,- kudły - długa sierść niedźwiedzia,- kufa - pysk psa myśliwskiego (wyżła),- kulka - haczyk służący do patroszenia ptactwa,- kulkowanie - patroszenie ptactwa za pomocą kulki,- kureń - nazwa gwarowa szałasu myśliwskiego,- kurkówka - dawna broń myśliwska o zewnętrznych kurkach,- kuwiek - piszczałka do wabienia ptaków,- kwadruplet - cztery celne, oddane bezpośrednio po sobie strzały,- kwiat - ogon zwierzyny płowej i borsuka,- kwiatek - białe zakończenie kity lisa,L- lampy - oczy wilka,- latarnia - łeb wilka,- legawiec - pies myśliwski wystawiający zwierzynę,- legowisko - stałe lub czasowe miejsce odpoczynku zwierzyny,- licówka - łania prowadząca chmarę jeleni,- linia - szereg myśliwych ustawionych w równych odstępach podczas polowania,- linijka - pojazd konny służący do przejeżdżania myśliwych podczas polowania,- lira - ogon cietrzewia,- liszka - samica lisa,- liściarka - młode pędy drzew i krzewów, nasączone solą służące do dokarmiania,- lizawka - urządzenie łowieckie służące do wykładania soli zwierzynie,- locha - samica dzika,- lochanie - huczka dzików,- loftka - śrut o średnicy powyżej 4,5 mm,- loki - zdeformowane sterówki u kaczora kaczki krzyżówki - trofeum,- loty - skrzydła ptaków,- lufa - główna część broni palnej,- lustro - jasna plama na pośladkach zwierzyny płowej, biała plama na barkach głuszca,- lusterko - plamy na skrzydłach kaczek,Ł- łaja - kilka sfor ogarów,- łania - samica jelenia i daniela,- łańka - młoda łania nie prowadząca cielaka,- łapa - noga zwierzęcia zakończona pazurami,- łojny - tłusty, o zwierzynie w dobrej kondycji,- łopatacz - samiec łosia lub daniela noszący poroże w kształcie łopaty,- łopaty - prawidłowa forma poroża łosia i daniela, przypominająca łopaty,- łosza - samica łosia, klępa,- łoszak - młody łoś,- łowiec - staropolska nazwa myśliwego,- łowny - samiec jeleniowatych, który osiągnął pełnię rozwoju osobniczego,- łowy - staropolskie określenie polowania,- łoże - drewniana część broni myśliwskiej, osada (kolba i szyjka),- łupież - wypchana skóra ptaka służąca do układania ptaka łowczego,- łyżka - ucho zwierzyny płowej,- łzawica - dołek łzowy w przednim kącie oka jelenia i daniela,M- maisz, maiż - młody niedoświadczony ptak łowczy,- majak - czółno zamaskowane trzciną lub gałęziami, do polowań na ptactwo wodne,- malowanie - wycieranie się dzików i jeleni o drzewa po wyjściu z babrzyska,- mamrotanie - mruczenie niedźwiedzia,- marcowanie - okres godowy u rysia i żbika,- marczak - zając urodzony w marcu,- markowanie - zaznaczanie przez wyżła obecności zwierzyny,- marmurek - białe plamy na sterówkach ogona głuszca,- matecznik - bezpieczna ostoja zwierzyny,- medalion - spreparowana głowa z szyją ptaka lub ssaka,- mener - przewodnik psa myśliwskiego,- michałek - dubelt, pochodzący z drugiego lęgu,- mieszek - wabik na przepiórki,- mikita - lis,- mikot - wabik do wabienia kozłów,- miot - młode zwierząt ssących urodzone z jednej ciąży,- młódka - młody ptak łowczy,- mnich - jeleń byk o porożu w kształcie niskich guzów,- molet - nacięcia matujące powierzchnię szyny lub nasadę muszki,- morda - pysk drapieżników,- możdżeń - wyrostek kostny na czaszce jeleniowatych,- murzyn - młody kogut cietrzew,- muszla - przyrząd do wabienia jeleni byków w okresie rykowiska,- myłkus - samiec zwierzyny płowej o porożu wyraźnie zniekształconym,- myszka - młody piżmak,N- nadlufka - broń myśliwska o lufach ułożonych pionowo,- nadoczniak - druga odnoga wieńca jelenia byka lub łopaty daniela,- naganiacz - pomocnik myśliwego, którego zadaniem jest naganianie zwierzyny,- naganka - grupa naganiaczy współpracujących ze sobą na polowaniu zbiorowym,- narogi - jadalne narządy wewnętrzne zwierzyny grubej,- narzynacz - pies myśliwski szarpiący i gryzący ubitą zwierzynę,- nazimek - młody zając urodzony w jesieni,- nemrod - żartobliwa nazwa myśliwego,- niedokuna - młoda kuna,- niedolisek - młody lis,- niedostęp - cecha tropu jeleniowatych, odcisk tylniego badyla ,- niekoronny - jeleń byk noszący wieniec, którego tyki nie mają koron,- nielot - młody ptak nie umiejący latać lub dorosły w okresie pierzenia,- nogawice - gęste upierzenie na zgrzebłach głuszca,- norowce - psy myśliwskie przeznaczone do pracy w norach,- nurek - ptak łowczy potrafiący atakować od spodu,O- obciąć - ustalić za pomocą tropienia obecność zwierzyny w miocie,- obcierka - strzał raniący powierzchownie zwierza,- oczniak - pierwsza od róży odnoga wieńca jelenia i łopaty daniela,- oczyć - rozglądanie się zwierzyny,- odbić - odłączyć się od stada,- odkapturzyć - zdjąć kaptur z głowy ptaka łowczego,- odnoga - odgałęzienie tyki w porożu jeleniowatych,- odtylcówka - broń myśliwska ładowana od tyłu,- odwiatr - woń wydzielana przez strzeloną zwierzynę,- odyniec - samiec dzika powyżej 4 lat,- odzew - odezwanie się na trąbce, w odpowiedzi na sygnał myśliwski,- oganiać - obieganie przez jelenia byka chmary łań w czasie rykowiska,- okno - otwór wejściowy do nory lisa,- omyk - ogon zająca,- opalone - brązowe lub czarne zabarwienie oręża dzika i haków jelenia,- opolować - objąć polowaniem część łowiska,- oręż - trofeum myśliwskie z dzika - szable i fajki, czasem wieniec jelenia,- organista - młody jeleń byk, który pierwszy rozpoczyna rykowisko,- osacznik - dawna nazwa naganiacza,- osada - łoże,- osadzanie zwierzyny - zatrzymywanie w miejscu zwierzyny przez psa,- osiadła - zwierzyna, która nie zmienia swojej ostoi,- osiemnastak - jeleń byk o dziewięciu odnogach na każdej tyce,- oskrzydlić - postrzelić ptaka w skrzydło,- osmużać - obielić zająca lub królika (ściągnąć skórę),- ostatni kęs - włożony w pysk strzelonej zwierzyny fragment złomu,- ostęp - część lasu z ostoją zwierzyny,- ostoja - teren stałego przebywania zwierzyny,- ostroga - wyrostek z tyłu odnóży kuraków, pierwszy sęk łopaty daniela,- ostrolotka - trofeum z jednej z lotek w skrzydle cietrzewia i słonki,- ostry - o psie - cięty,- oszczek - szczekanie psa myśliwskiego, sygnalizującego znalezienie zwierzyny,- oślada - trop kury na śniegu,- otok - długa smycz służąca do prowadzenia psa myśliwskiego,- otrąbić - ogłosić koniec polowania sygnałem myśliwskim,- otropić - ustalić miejsce przebywania zwierzyny za pomocą tropów,- owca - samica muflona,- ósmak - jeleń byk z wieńcem o czterech odnogach na każdej tyce,P- parostki - poroże samca sarny. Trofeum pędzenie - p. pióro - ogólnie ptactwo łowne (strzelać do pióra - polować na ptactwo);- pióra chybu - długie i sztywne włosy na karku dzika. P. pokot (rozkład )- ułożenie upolowanej zwierzyny w rzędy z zachowaniem myśliwskiej hierarchii polowanie zbiorowe - polowanie, w którym uczestniczy przynajmniej dwóch myśliwych, współpracujących ze płaz (kordelasa, noża) - boczna powierzchnia głowni białej postrzałek - zwierz, ptak zraniony przez przelatek - młody dzik, urodzony w roku poprzednim. Bez względu na przesmyk, weksel - stała, znana trasa przemieszczania się zwierzyny w konkretnej części puścić bez strzału - p. nie strzelany rogacz - kozioł - samiec rozkład (pokot ) - ułożenie upolowanej zwierzyny w rzędy z zachowaniem myśliwskiej hierarchii gatunkówS- sady - zlatywanie się w jedno miejsce kaczek,- sadlisty - zwierzyna obrośnięta tłuszczem,- sadowić - umieszczać ptaka łowczego na berle,- sadzić - szybki bieg zwierzyny,- sagalasówka - dawna broń myśliwska, z końca XVIII wieku,- sak - rodzaj sieci do łapania ptaków,- samura - locha,- sarnina - dziczyzna z sarny,- sekundowanie - naśladowanie przez wyżła innego, który wystawia zwierzynę,- selekt - sztuka przeznaczona do odstrzału selekcyjnego,- sęk - wyrostek na łopacie daniela i łosia,- sfora - rzemień do prowadzenia psów gończych, kilka lub kilkanaście psów gończych,- siać - duży rozrzut broni myśliwskiej,- siąg - rozpiętość skrzydeł ptaków,- sidło - kłusownicza pętla do łapania zwierzyny,- siekaniec - używane zamiast śrutu drobne kawałki ołowiu lub innego metalu,- sietnik - mający pieczę nad sieciami w dawnej służbie łowieckiej,- siodło - biała plama po obu stronach grzbietu muflona,- siuta - koza,- skałka - w broni skałkowej, krzemień do krzesania iskier,- skałkówka - dawna broń myśliwska, odpalana iskrą ze skałki,- skarmiać - zużycie karmy do karmienia zwierzyny,- skład - postawa strzelecka myśliwego,- składać się - podniesienie broni do dołka strzeleckiego,- składność broni - dopasowanie broni do myśliwego,- skłuć - dobić kordelasem postrzałka,- skłusować - pozyskać nielegalnie zwierzynę,- skoki - nogi zająca, część nóg ptaka,- skolenie - głos lisa,- skrom - tłuszcz zająca i królika,- skromny - tłusty,- skrzekot - niepłodny mieszaniec cietrzewia i głuszca,- słuchy - uszy dzika, zająca i królika,- słupek - siad na tylnych skokach zająca lub królika,- smuż - skóra zająca i królika,- smycz - rzemień lub linka do prowadzenia psa przy nodze,- sokolarnia - miejsce hodowli ptaków łowczych,- sokolnictwo - układanie i polowanie z ptakami łowczymi,- sokolnik - polujący z ptakami łowczymi lub je układający,- solnik - lizawka,- spadły - słaby wychudzony zwierz,- spałowanie - zdzieranie zębami przez jelenie, łosie i daniele, kory z drzew,- spłonka - część naboju myśliwskiego, służąca do zapalenia prochu,- spudłować - nie trafić do zwierzyny,- spust - język spustowy broni myśliwskiej,- spuścić - zwolnić psa z otoku lub smyczy, zestrzelić lecącego ptaka,- stanowisko - miejsce gdzie myśliwy oczekuje na zwierza,- starka - samica ptaka wodząca młode,- staśmienie wieńca - silnie spłaszczone tyki poroża jelenia,- stawka - noga lisa i borsuka,- stękanie - głos byka jelenia i łosia, przypominający stękanie,- stopa - określenie powierzchni ziemi podczas polowania,- stopka - zakończenie kolby broni myśliwskiej,- stożek przejściowy - zwężanie się przewodu lufy za komorą nabojową,- strąbić - zwołać myśliwych za pomocą trąbki,- stroik - wabik na ptaki,- strugi - przednie siekacze zająca i królika,- strychulec - krótko obcięty ogon wyżła niemieckiego,- strzałowe - opłata za pozyskaną zwierzynę,- strzelba - śrutowa broń myśliwska,- strzelony - zwierz trafiony śmiertelnie,- strzyc - obgryzać rośliny, nadstawiać uszu,- strzyże - wąsy zająca,- suka - samica psa, lisa, jenota lub borsuka,- suknia - sierść zwierzyny płowej i dzika,- sygnałówka - myśliwska, metalowa trąbka do grania sygnałów myśliwskich,- syk - jeden z głosów cietrzewia, wydawany podczas toków,- sylwetka - obrys zwierza,- szabas - przerwa w tokach cietrzewia podczas wschodu słońca,- szable - dolne kły dzika,- szarak - zając,- szarawary - długie włosy obrastające uda ssaków drapieżnych,- szarża - atak dzika,- szczecina, szczeć - włosy na ciele dzików,- szczek - głos wydawany przez psy, lisy i sarny,- szczenna - ciężarna suka,- szczotki - igły - piórka u nóg koguta głuszca w okresie godowym,- szczuć - gonić zwierzynę chartami,- szczwacz - układacz chartów i ogarów,- szczwać - polować z chartami,- szczwany - zwierz doświadczony, chytry,- szczypce - dawniej kleszcze do łapania borsuków żywcem,- szesnastak - jeleń byk o ośmiu odnogach na tykach,- szesnastka - broń śrutowa, kaliber 16,- szlak - droga, którą często ciągnie zwierzyna,- szlakować - tropić zwierzynę,- szlifowanie - czyhitanie, głucha pieśń - ostatnia zwrotka pieśni głuszca,- sznur - trop wilka lub lisa,- sznury - fladry,- szpicak - samiec zwierzyny płowej w pierwszym porożu w kształcie szpiców,- szpile - raciczki,- szpilki - igły,- szpony - palce ptaków drapieżnych, uzbrojone w pazury,- sztucer - myśliwska broń kulowa,- sztuka - pojedynczy zwierz,- szyć - strzelać wiele razy,- szdlarz - samiec jeleniowatych o porożu bez odnóg,- szyjka - najwęższa część łoża, służąca za uchwyt broni,- szyna - połączenie luf broni myśliwskiej śrutowej lub kombinowanej,- ściągać - wolne dochodzenie psa do zwietrzonej zwierzyny,- ścinka - sierść zwierza obcięta kulą w miejscu trafienia,- ślad - dawniej trop, znak pozostawiony przez zwierzynę, poza tropem,- śladować - tropić,- ślepia - oczy drapieników,- ślimy - rogi muflona,- śrut - ołowiane kulki, stanowiące pocisk naboju śrutowego,- śrutówka - myśliwska broń śrutowa,- świece - oczy zwierzyny płowej,- świstanie - głos wydawany przez słonkę w czasie ciągu,T- tabakiera - zakończenie ryja dzika,- tabun - duże stado dzikich gęsi lub kaczek,- talerz - lustro, chusteczka, serwetka - biała plama na zadzie jeleniowatych,- tarzać się - kąpać się w piasku, dotyczy jeleni i dzików,- tarzawisko - suche, piaszczyste miejsce, w którym tarzają się jelenie i dziki,- tchórek - fretka,- toki - gra godowa ptaków,- tokowik - ptak, który pierwszy odzywa się na tokowisku,- tokowisko - sadowisko - teren na którym ptaki odbywają gody,- ton główny - korkowanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca,- trafić - ubić zwierzynę celnym strzałem,- trąbka brzozowa - wabik na łosia,- trelowanie - druga zwrotka pieśni głuszca,- tresura - układanie psa myśliwskiego,- trofeum - spreparowane części zwierzyny łownej,- trojak - trójlufka,- troki - pętle, rzemienne lub sznurowe, do noszenia ubitego ptactwa,- trop - odciski stóp zwierząt na śniegu lub na ziemi,- tropienie - śledzenie zwierzyny po tropach, dochodzenie postrzelonej zwierzyny,- trop sfarbowany - trop farbującej zwierzyny,- trop wejściowy - trop prowadzący do tropionego miotu,- trop wyjściowy - trop prowadzący na zewnątrz tropionego miotu,- trójlufka - trzylufowa broń myśliwska,- tryplet - trzy celne strzały jednego myśliwego do różnych celów,- trzebienie - usuwanie jąder ubitej zwierzynie,- trzeszcze - bałuchy, blaski - oczy zająca,- trzymać - osaczenie zwierzyny przez psy myśliwskie,- tumak - kuna leśna,- turzyca - sierść zająca i królika, nazwa zajęcy i królików,- tusza - ciało ubitej zwierzyny grubej,- tuszka - ciało ubitej zwierzyny drobnej,- tyka - główna część poroża jeleniowatych,U- ubić - strzelić, ustrzelić, upolować zwierza,- uchodzenie zwierza - ucieczka zwierzyny,- urożenie - rogi tura, żubra. Trofeum myśliwskie,W- wachlarz - ogon koguta głuszca. Trofeum myśliwskie,- warchlak - dzik w pierwszym roku życia, bez względu na płeć,- weksel - p. przesmyk,- wieniec - poroże samca jelenia. Trofeum myśliwskie,- wypchnąć zwierzynę - o naganiaczu lub psie - wypędzić, wypłoszyć zwierzynę,- wziąć miot - przeprowadzić polowanie na obszarze konkretnego miotu. p. miot,Z- zagniazdownik - pisklę opuszczające gniazdo zaraz po wykluciu się- zapady, ciągi - przyloty kogutów głuszca wieczorem na tokowisko- zaśnieżyć się, zakopać się - o cietrzewiu: zagrzebać się w śniegu- zestrzał - miejsce, w którym stała zwierzyna w chwili oddania do niej zielonka - młoda kuropatwa w pierwszym upierzeniu- zierniki - oczy ptaka- zwrotka - każda z czterech części pieśni tokującego głuszca Przynoszenie przez psa myśliwskiego upolowanej zwierzyny krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu. Zbieranie i przynoszenie przez psa myśliwskiego upolowanej zwierzyny krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu. Wiem, że wielu z was czekało na ten wpis i w końcu się doczekaliście 😀 Aportowanie w odróżnieniu od zabawy szarpakiem nie jest oparte na rywalizacji z psem. Nie mamy więc problemu, że wejdziemy z psem w konflikt, co może przydarzyć się podczas nieumiejętnej zabawy szarpakiem. Jednak aportowanie nie jest najlepszą formą nagradzania psa. Po pierwsze podczas takiej zabawy nie nawiązujemy z psem żadnej szczególnej relacji. Jesteśmy dla psa tylko wyrzutnią piłek. Są psy, które same świetnie potrafią się bawić piłką, a do aportowania wystarczy im maszyna. Drugą kwestią jest to gdzie pies dostaje nagrodę. Największą nagrodą dla psa jest pogoń za aportem i złapanie go. Niestety przy aportowaniu pies nagradzany jest daleko od przewodnika, a powinno nam zależeć na tym, by pies kojarzył sobie nagrodę z nami i naszą bliskością. Z tych dwóch powodów nie polecam aportowania jako sposobu na nagradzanie psa. Aportowanie może być jednak dobrym sposobem na zużycie nadmiaru energii psa. Przynoszenie różnych przedmiotów może być też fajną sztuczką. Zaznaczam i nagradzam każdą interakcję z aportem Istnieją rasy psów, które od lat hodowane były do przynoszenia upolowanej zwierzyny i aportowanie mają we krwi. Szczególnie wyróżniają się tu retrievery, ale z doświadczenia wiem, że wyżły też mają wrodzony talent ;D Są jednak też takie psy, które aportowania nie lubią, lub trudno przychodzi im zrozumienie, o co z tym aportowaniem chodzi. Aport to bardzo złożona i przez to trudna do nauczenia czynność. Pies powinien czekać, gdy wyrzucamy aport i ruszyć po niego dopiero na komendę. Następnie musi znaleźć i podnieść aport i cały czas trzymając go w pysku przybiec do nas. Najlepiej, gdyby jeszcze usiadł przy nodze i na komendę oddał aport przewodnikowi. Wektor chętnie bierze aport do pyska Pracuję nad przedłużeniem trzymania aportu Jak zacząć naukę? Na początku nauki wybierzcie przedmiot, który nie jest zbyt ciężki i który będzie miły dla psiego pyska. Pierwszą rzeczą, którą musimy nauczyć psa jest trzymanie przedmiotu w pysku. Połóżcie aport na ziemi i nagradzajcie psa za każdą próbę interakcji. Jeśli pies spojrzy na aport, powącha go, złapie w zęby… Wszystkie takie zachowania zaznaczamy słowem, lub klikerem i nagradzamy. Jeśli pies w ogóle nie interesuje się aportem możecie posmarować go czymś smakowitym, lub przypiąć go do smyczy i zacząć uciekać z aportem przed psem. Czasem trzeba włożyć naprawdę sporo energii, by zainteresować psa przedmiotem. Oczywiście dążymy do tego, by pies chętnie brał aport do pyska. Trzeba więc szczególnie entuzjastycznie nagradzać wszelkie próby podnoszenia aportu z ziemi i trzymania go w pysku. Z czasem będziecie mogli przedłużać czas w jakim pies trzyma aport w zębach. Chwalcie psa słownie, by wiedział, że robi to o co go prosicie, ale nagrodę podajcie po upływie sekundy, potem dwóch sekund, trzech itd. Oczywiście nie należy nagradzać psa jeśli wypuści aport z pyska za wcześnie. Uciekający aport jest dla psa ciekawszy niż przedmiot leżący bez ruchu na ziemi Jak nauczyć psa, by przynosił aport? Jeśli psiak chętnie trzyma przedmiot w zębach możecie zacząć naukę noszenia aportu. Wiele psów wypuszcza go zanim podbiegną do przewodnika, lub bawią się nim, podrzucają i podgryzają. Żeby tego uniknąć zacznijcie cofać się nagradzając psa za trzymanie aportu w pysku. Możecie zacząć od jednego, dwóch kroków psa. Z czasem będziecie mogli zwiększać ilość kroków i tempo, aż pies nauczy się biegać z aportem w zębach. Nauka spokojnego noszenia aportu w pysku Jak nauczyć psa oddawać aport? Zwykle najtrudniejszą rzeczą jest nauczenie psa oddawania aportu. Wiele psów podbiega do przewodnika z aportem, po czym zatrzymują się w pewnej odległości i zaczynają zachęcać do zabawy w berka. Najgorsze co można zrobić w takiej sytuacji to ruszyć w stronę psa. Będzie to dla niego sygnał, że chcemy się bawić w berka, a nie w aportowanie. Lepszym pomysłem jest w takiej sytuacji zapięcie psa na długą linkę. Gdy nie będzie chciał oddać aportu można mu delikatnie wskazać kierunek w naszą stronę linką. Pamiętajcie żeby nie ciągnąć psa na siłę. Powrót do nas powinien być jego decyzją, a my tylko delikatnie sugerujemy mu kierunek. Przynoszenie i oddawanie aportu – praca z linką Przynoszenie i oddawanie aportu – wymiana Innym sposobem jest pokazanie psu drugiego aportu i w ten sposób zachęcenie go do oddania przedmiotu, który trzyma w pysku. Warunkiem sukcesu wymiany aportu na inny jest pokazanie psu, że przedmiot który trzymamy w ręku jest fajniejszy, niż ten który on ma w pysku. Trzecim sposobem jest wymiana aportu na jedzenie. Ta metoda może okazać się bardzo skuteczna dla psów, które są silnie zmotywowane pokarmowo. Jeśli smakołyki nie są atrakcyjne dla waszego psa może wybrać podgryzanie aportu zamiast jedzenia. Dla wielu psów możliwość pobiegnięcia za aportem jest najlepszą formą nagrody. Dlatego gdy tylko uda się wam odzyskać zabawkę rzućcie ją ponownie psu możliwie szybko. Gdy Wektor idzie w moją stronę z aportem pokazuję gestem „siad”. Dzięki temu pies ma czas zareagować i siada z aportem przede mną. Jak nauczyć psa siadania z aportem w pysku? Jeśli chcecie, by pies siadał przed wami z aportem, musicie oczywiście nauczyć go wcześniej komendy „siad”. Niektórzy chcą, by ich psy siadały przy nodze, wtedy przyda się komenda „równaj”. Dobrze jest nauczyć psa tych komend odpowiednio wcześniej. Przydaje się też wypracowanie siadu na gest. Dzięki temu możemy odpowiednio wcześnie pokazać psu, który biegnie do nas z aportem, czego będziemy od niego oczekiwać. Nauka zostawania w pozycji „siad” podczas wyrzucania aportu. Jak nauczyć psa, by czekał na komendę „aport”? Ostatnim etapem jest nauczenie psa, by grzecznie czekał na komendę słowną „aport” zanim ruszy po wyrzucony przez nas przedmiot. Jest to dla psa niezłe ćwiczenie samokontroli. Upewnijcie się, czy wasz pies potrafi zostać w pozycji „siad” w różnych rozproszeniach. Wyrzucenie aportu jest dla psa sporym rozproszeniem, które budzi w nim naturalny instynkt pogoni. Jeśli wasz psiak potrafi już zostać w miejscu pomimo rozproszeń, możecie zacząć trenować na długiej lince. Będzie to forma asekuracji gdyby pies jednak chciał zerwać siad. Każde zerwanie komendy i samowolne ruszenie po aport będzie dla psa sporym wzmocnieniem i należy unikać takich sytuacji. Zacznijcie od rzucania aportu na niewielką odległość. W miarę postępu w treningach będziecie mogli rzucać aport co raz dalej i dalej, aż w końcu będziecie mogli całkiem zrezygnować z pracy z linką. Jak widzicie nauka aportowania składa się z wielu etapów i może zająć trochę czasu. Dobrze poświęcić kilka osobnych sesji szkoleniowych, by na spokojnie nauczyć psa aportowania. Oczywiście nie każdy wymaga, by pies aportował na komendę, czy oddawał aport w pozycji „siad” do ręki przewodnika. Wielu osobom wystarczy pewnie sam fakt, że pies pobiegnie po piłkę i przyniesie ją do was. Chciałam tu jednak przedstawić jak nauczyć psa pełnego aportu. Dzięki temu mam nadzieję, że odpowiem choć na część waszych pytań związanych z aportowaniem, choć na pewno nie na wszystkie ;D Psy myśliwskie nie są współcześnie wykorzystywane tylko do polowań – wiele ras cieszy się ogromną popularnością także jako doskonali towarzysze rodziny. Psy myśliwskie – podstawowe informacje Psy myśliwskie nie muszą być oczywiście współcześnie towarzyszami tylko i wyłącznie myśliwych, warto jednak pamiętać, że nawet jeśli pies żyje w pełnej zgodzie z innymi zwierzętami i cieszy się życiem typowego domowego psa do towarzystwa, to jego naturalne instynkty, które rozwijały się w danej rasie od wielu lat, nie znikną tak po prostu. Psu myśliwskiemu należy zapewnić możliwość realizowania jego naturalnych potrzeb, np. poprzez organizowanie zabaw imitujących polowanie lub ćwiczenia oparte na pracy z węchem. To właśnie ten ostatni pełni kluczową rolę przy odnajdywaniu zwierząt, na które polują myśliwi – na jego podstawie wyróżniane są psy myśliwskie pracujące z tzw. “wiatrem dolnym” (pies odnajduje zapachy tuż przy ziemi i podąża tropem zwierzęcia na podstawie pozostawionego przez niego na podłożu zapachu), czyli np. psy gończe, tropowce i posokowce oraz psy pracujące z “wiatrem górnym” (pies jest w stanie wyczuć odwiatr w samym powietrzu, a następnie wskazać człowiekowi na tej podstawie lokalizację zwierzęcia w linii prostej), takie jak wyżły. Poza wspólnymi ćwiczeniami, które pozwolą psu korzystać ze swoich naturalnych predyspozycji i talentów, istotnym elementem opieki nad psem myśliwskim są także codzienne spacery. Psy myśliwskie potrzebują dość dużej dawki aktywności – jeśli nie mają możliwości pracy w terenie, będzie im brakowało możliwości rozładowania sporych zapasów energii i typowe krótki przechadzki skupione na podstawowej socjalizacji i zaspokojeniu potrzeb fizjologicznych psa prawie na pewno okażą się w tym przypadku niewystarczające. Jednocześnie należy pamiętać, że nawet przy długich spacerach, kiedy pokusa spuszczenia psa ze smyczy jest duża, w przypadku ras psów myśliwskich należy zachowywać szczególną ostrożność. Są to psy, w których instynkt polowania jest silny, nawet jeśli nie są wykorzystywane do tego rodzaju zadań, jeśli więc zobaczą w oddali coś, co wygląda interesująco i szybko się porusza, mogą gwałtownie zerwać się do pogoni, a dogonienie ich będzie prawdopodobnie niemożliwe. Psy myśliwskie są też nieco bardziej wymagające jeśli chodzi o typowy trening posłuszeństwa – o ile rozmaite ćwiczenia węchowe i związane z tropieniem sprawiają im ogromną radość i satysfakcję, to podstawowa nauka komend może już stanowić pewne wyzwanie. Wynika to z faktu, że psy myśliwskie z reguły cechuje dość duża niezależność myślenia, potrafiąca się często przerodzić w upór – przez wiele lat szkolone były bowiem do samodzielnego podejmowania decyzji, w oddaleniu od polującego człowieka. Jest to także przyczyną ich niezwykłej inteligencji. Psy myśliwskie – podział według terenu pracy Psy myśliwskie można podzielić według kilku różnych kryteriów – pierwszym z nich jest teren, w którym najlepiej się sprawdzają. Wyróżnia się tutaj: psy specjalizujące się w pracy w lesie – są to rasy, które potrafią tropić zwierzynę i pracować z “wiatrem dolnym”, a także utrzymywać przez dłuższy czas trop. Do tej kategorii zaliczają się ogar polski i gończy polskipsy specjalizujące się w pracy w polu – psy pracują tutaj z reguły z “wiatrem górnym” i potrafią szybko przemieszczać się galopem lub kłusem. Jako przykładowe rasy wymienić można płochacze takie jak clumber spaniel albo cocker spaniel angielski oraz wyżły, np. setery angielskie i irlandzkie, wyżły weimarskie czy specjalizujące się w pracy w wodzie – sekretem ich dobrego dostosowania do zadań związanych z wodą jest odpowiednia szata, a istotną cechą charakteru – wytrwałość. Do tej grupy zaliczają się np. retrievery takie jak golden retriever czy labrador retriever. Pośrednio z tym podziałem ma także związek wygląd psa. Psy szorstkowłose i długowłose są lepiej przystosowane do pracy w trudnych warunkach, np. gęstym poszyciu, śniegu czy w wodzie, podczas gdy psy krótkowłose są dużo mniej odporne np. na zimno. Psy myśliwskie – podział według sposobu pracy Inny sposób podziału psów myśliwskich opiera się na ich sposobie pracy. Najpopularniejsze pod tym względem są aportery, których zadaniem jest przynoszenie do myśliwego upolowanej przez niego drobnej zwierzyny. Norowce mają w czasie polowania wypłoszyć zwierzęta z nor, w których się ukrywają, z kolei dzikarze to zgodnie z nazwą psy wykorzystywane do osaczania dzików. Posokowce zaprowadzają myśliwych do postrzelonego wcześniej zwierzęcia, kierując się zapachem jego krwi, a psy gończe tropią żywe jeszcze zwierzęta i głośnym szczekaniem naprowadzają na nie polujących. Psy myśliwskie cieszą się współcześnie dużą popularnością nie tylko wśród osób, które polują na zwierzęta – wiele z nich docenianych jest także jako wspaniali towarzysze rodziny. Do najpopularniejszych ras psów myśliwskich zaliczają się np. labrador retriever i golden retriever, beagle, jamnik, jack russell terrier, wyżeł weimarski, west highland white terrier, rhodesian cocker spaniel angielski. Psy myśliwskie – pełna lista ras Istnieje zamknięta lista ras, które zarówno przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, jak i reprezentujący ją Związek Kynologiczny w Polsce, uznawane są za psy myśliwskie, a więc takie, które mogą być zgłaszane i oceniane na wystawach ras myśliwskich. W grupie 3 klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, a więc w grupie terierów są to: Airedale TerrierBedlington TerrierBorder TerrierCairn TerrierDandie Dinmont TerrierFoksterier krótkowłosyFoksterier szorstkowłosyIrish Glen of Imaal TerrierIrish Soft Coated Wheaten TerrierJack Russel TerrierKerry Blue TerrierLakeland TerrierManchester TerrierNiemiecki terier myśliwskiNorfolk TerrierNorwich TerrierParson Russel TerrierSealyham TerrierSkye TerrierTerier australijski Terier brazylijskiTerier czeskiTerier irlandzkiTerier japońskiTerier szkockiTerier walijskiWest Highland White Terrier Grupa 4, czyli jamniki, w całości zakwalifikowana jest do grupy psów myśliwskich – w tej kategorii znajdują się jamniki w trzech odmianach: krótkowłosej, szorstkowłosej i długowłosej. Z grupy 5 – szpiców i psów w typie pierwotnym – do ras myśliwskich zaliczane są: BasenjiCirneco dell’EtnaElkhund czarnyElkhund szaryJämthundKarelski pies na niedźwiedzieŁajka rosyjsko-europejskaŁajka wschodniosyberyjskaŁajka zachodniosyberyjskaNorrbottenspetsNorsk LundehundPies faraonaPodenco kanaryjskiPodenco z IbizyPodengo portugalskiSzpic fińskiTaiwan DogThai Ridgeback Dog Grupa 6 klasyfikacji FCI to psy gończe i rasy pokrewne – spośród tej grupy do psów myśliwskich zaliczają się wszystkie rasy poza dalmatyńczykiem: AriégeoisBasset artezyjsko-normandzkiBasset bretońskiBasset Hound BeagleBeagle-HarrierBillyBlack and Tan CoonhoundBloodhoundChien d’ArtoisDalmatyńczykDuży gończy anglo-francuski biało-czarnyDuży gończy anglo-francuski biało-pomarańczowyDuży gończy anglo-francuski trójkolorowyDuży gończy gaskońskiFoxhound amerykańskiFoxhound angielskiGończy bośniacki szorstkowłosy BarakGończy chorwacki Gończy francuski biało-czarnyGończy francuski biało-pomarańczowyGończy francuski trójkolorowyGończy HamiltonaGończy hiszpańskiGończy istryjski krótkowłosyGończy istryjski szorstkowłosyGończy polskiGończy SchilleraGończy słowackiGończy szwajcarskiGrand Basset griffon vendéenGrand gascon saintongeoisGrand griffon vendéenMały gończy anglo-francuskiMały gończy gaskońskiOgar polskiOtterhoundPetit Basset griffon vendéenPoitevinPorcelaineRhodesian Ridgeback Do kategorii psów myśliwskich zaliczają się wszystkie psy z grupy 7, czyli wyżłów: Braque d’AuvergneBraque de l’AriegeBraque du BourbonnaisBraque Saint-GermainDrentsche PatrijshondDuży münsterländerEpagneul bleu de PicardieEpagneul BretonEpagneul de Pont-AudemerEpagneul françaisEpagneul picardGryfon KorthalsaMały münsterländer Pointer PudelpointerSeter angielskiSeter irlandzki Seter irlandzki czerwono-białySeter szkocki – GordonWyżeł czeski szorstkowłosy – FousekWyżeł duńskiWyżeł fryzyjskiWyżeł gaskońskiWyżeł hiszpański z BurgosWyżeł niemiecki długowłosyWyżeł niemiecki krótkowłosyWyżeł niemiecki ostrowłosyWyżeł niemiecki szorstkowłosyWyżeł pirenejskiWyżeł portugalskiWyżeł słowacki szorstkowłosy (Ohar)Wyżeł weimarskiWyżeł węgierski krótkowłosyWyżeł węgierski szorstkowłosyWyżeł włoski krótkowłosyWyżeł włoski szorstkowłosy W całości z ras myśliwskich składa się też grupa 8, czyli aportery, płochacze i psy dowodne: Amerykański spaniel dowodnyBarbetChesapeake Bay RetrieverClumber SpanielCocker spaniel amerykańskiCocker spaniel angielskiCurly Coated RetrieverField SpanielFlat Coated RetrieverFryzyjski pies dowodnyGolden RetrieverHiszpański pies dowodnyIrlandzki spaniel dowodnyKooikerhondjeLabrador RetrieverLagotto romagnoloNova Scotia Duck Tolling RetrieverPłochacz niemiecki – WachtelhundPortugalski pies dowodnySpringer spaniel angielskiSpringer spaniel walijskiSussex Spaniel Ostatnią grupą, również w całości uznawaną za rasy psów myśliwskich, są charty, a więc: Charcik włoskiChart afgańskiChart afrykański – AzawakhChart arabski – SloughiChart hiszpańskiChart perskiChart polskiChart rosyjski borzojChart szkockiChart węgierskiGreyhoundWhippetWilczarz irlandzki Zapisz się na newsletter!

przynoszenie przez psa upolowanej zwierzyny